Loss, Longing and Grief

von Soorien Zeldenrust adopted from Sth Korea to the Netherlands, Adoptee & Foster Coach (AFC).

✨ Loss, Desire & Grief

A little while ago I had a conversation with my adopted coach about my pregnancy. After the conversation I realised that during my first pregnancy and maternity period I actually printed away all my feelings and sadness.

✨ LOSS

During my first pregnancy and maternity period I felt a void, loss and a huge desire for my own mother in Korea. What I didn’t and couldn’t feel and receive during the first weeks of my existence, I now had to live up to and take on with my own daughter.

I am aware of the feelings and consequences of my own trauma in the meantime. And motherhood. But what about my mom? Is it something that was taken from her? Or what she chose then? It keeps gnawing at me, now stronger than ever. With the delivery at the door, I am increasingly wondering: “Will the loss be present again at that moment?”

✨ RECEIVE

It hits me that a new life is emerging within me and that I pass on my own DNA which literally becomes visible. My own family line starts here for me. I suddenly realise that it is the pain, lack and desire that is so palpable. It’s taking shape and literally a face, because I see it in my kids again. But what exactly am I longing for? Towards equality and a mirror image? Does my role as a mother get a desire for a parent that looks like me? Can anyone tell me that I inherited it from him or her? That it’s “normal” in our culture and someone taking me to show me how she would have done it? Is this the desire that sometimes makes pregnancy and maternity for an adopted person so difficult and a lonely one?

✨ FEAR

The fear of childbirth itself falls into thin air with the fear I feel for after childbirth. How will the outside world react if I’m not just me? How will I personally respond to this? Because the baby is here now, so I am now “healthy”.

From whom do I even need approval to be allowed to show these feelings? I know I can keep my own time and pace for my process. So also for all my feelings and emotions during this period. As a friend said:

“Don’t forget 9 months on and 9 months off. And what if you are of yourself purely you. Can that be yours?”

✨ ROUGH

The feelings and emotions I am experiencing for the second time now are similar to ‘grief’. For my feeling it’s deeper than grief. Deeper than I can explain and maybe handle. It’s mourning and lack of my parents whom I don’t know. Desire for a love that I never received myself in those moments of a newborn. So how can I give my own children that?

The desire that I was as desired as my own children, that my parents saw a future with me and would have me forever in their lives. That desire hurts because I don’t know the answer.

✨ SHAMEFUL

Now the load of guilt and shame is heavier for my feeling. Again grief and lacking a place that didn’t actually have to be there. That place should be filled with love. And I am also fulfilled with that. Lots of love all my life. Love for connection.

This piece is so elusive to the outside world. Because how do you explain this and why do we want to get the other person back into the “okay” zone? Is it too painful to see the other person suffer like this and can’t you deal with the powerlessness you feel? May my pain and sorrow be there? For a while or for longer?

I need it to be able to grow further and to process it. Eventually it will be part of me that I can live with and be with.

That same girlfriend I was just talking about called it “living loss”. It’s there and it will never go away completely. Is that bad? And will you allow that?

No it’s ok and I allow it. If it is there later, I hug the fear so firmly that it is smothered in love. Then I know, this is possible and we can handle this.

✨ IS IT A DEPRESSION THEN?

This too feels deeper. Deeper than depression. It is an overworked desire and loss that accompanies grief. Mourning the (un)known. Because in my body my parents feel familiar. I just can’t always reach that feeling. It’s not depression, it’s mourning my beginning and at the same time losing my original existence.

My wish is that everything can be there. That the feeling of love and pride in my body will prevail. That our family is strong enough to handle anything. That I am the mother I have longed for myself. No! No! No!

I’m not her, but carry a piece of her and also my dad. I honour them by passing on their genes and their existence. In love, in feeling and with my own and our shared experiences.

Original Dutch

Verlies, Verlangen & Rouw

Afgelopen week had ik een gesprek met mijn adoptiecoach over mijn zwangerschap. Na het gesprek realiseerde ik mij dat ik tijdens mijn eerste zwangerschap en kraamperiode al mijn gevoelens en verdriet eigenlijk heb weggedrukt.

VERLIES

Tijdens mijn eerste zwangerschap en kraamperiode voelde ik een leegte, gemis en een enorm verlangen naar mijn eigen moeder in Korea. Wat ik zelf niet heb kunnen en mogen voelen en ontvangen tijdens de eerste weken van mijn bestaan, moest ik nu waarmaken en aangaan bij mijn en eigen dochter.

Ik ben mij ondertussen bewust van de gevoelens en gevolgen van mijn eigen trauma. En van het moederschap. Maar hoe zit het bij mijn moeder? Is het iets wat haar is ontnomen? Of waar ze toen voor heeft gekozen? Het blijft aan me knagen, nu sterker dan ooit. Met de bevalling voor de deur vraag ik me steeds meer af: “Zal het verlies op dat moment weer aanwezig zijn?”

VERLANGEN

Het raakt mij dat er een nieuw leven in mij ontstaat en dat ik mijn eigen DNA doorgeef wat letterlijk zichtbaar wordt. Mijn eigen familielijn start hier voor mij. Ik besef me ineens dat het de pijn, het gemis en verlangen is wat zo voelbaar is. Het krijgt vorm en letterlijk een gezicht, want ik zie het in mijn kinderen terug. Maar waar verlang ik precies naar? Naar een gelijkheid en een spiegelbeeld? Krijgt mijn rol als moeder een verlangen naar een ouder die op mij lijkt? Die kan vertellen dat ik het heb geërfd van hem of van haar? Dat het “normaal” is in onze cultuur en dat iemand mij aan de hand neemt en laat zien hoe zij het zou hebben gedaan? Is dit het verlangen wat de zwangerschap en kraamperiode voor een geadopteerde soms zo moeilijk een eenzaam maakt?

ANGST

De angst voor de bevalling zelf valt in het niets met de angst die ik voel voor ná de bevalling. Hoe zal de buitenwereld reageren als ik toch niet gelijk mijzelf ben? Hoe zal ik zelf reageren hierop? Want de baby is er nu, dus ben ik nu weer “gezond”. 

Van wie heb ik überhaupt goedkeuring nodig om deze gevoelens te mogen tonen? Ik weet dat ik mijn eigen tijd en tempo mag aanhouden voor mijn proces. Dus ook voor al mijn gevoelens en emoties tijdens deze periode. Zoals een vriendin zei:

“Vergeet niet 9 maanden op en 9 maanden af. En wat als je van jezelf puur jij bent. Mag dat van jou?”

ROUW

De gevoelens en emoties die ik nu voor de tweede keer ervaar zijn vergelijkbaar met ‘rouw’. Voor mijn gevoel is het dieper dan rouw. Dieper dan ik kan uitleggen en misschien aankan. Het is rouw en gemis van mijn ouders die ik niet ken. Verlangen naar een liefde die ik zelf nooit heb gekregen in die momenten van een pasgeborene. Dus hoe kan ik mijn eigen kinderen dat dan wel geven? 

Het verlangen dat ik net zo gewenst was als mijn eigen kinderen, dat mijn ouders een toekomst mét mij zagen en voor altijd mij in hun leven wouden hebben. Dat verlangen doet pijn, want ik weet het antwoord niet.

SCHAAMTE

Nu is de lading van schuld en schaamte zwaarder voor mijn gevoel. Krijgen verdriet en gemis een plek die er eigenlijk niet hoefden te zijn. Die plek zou gevuld moeten zijn met liefde. En ook daar ben ik vervuld mee. Heel veel liefde, mijn hele leven lang. Liefde voor verbinding. 

Dit stuk is zo ongrijpbaar voor de buitenwereld. Want hoe leg je dit uit en waarom willen wij de ander zo graag weer in de “oké zone” krijgen? Is het te pijnlijk om de ander zo te zien lijden en kun je niet omgaan met de machteloosheid die je dan voelt? Mag mijn pijn en verdriet er zijn? Voor even of voor langer? 

Ik heb het nodig om verder te kunnen groeien en om het te verwerken. Uiteindelijk zal is het een onderdeel van mij waar ik zelf mee kan leven en mee kan zijn.

Diezelfde vriendin waar ik het net over had noemde het “levend verlies”. Het is er en het zal nooit volledig weggaan. Is dat erg? En sta je dat toe?

Nee het is niet erg en ik sta het toe. Als het straks er wel is, dan omhels ik de angst zo stevig dat het smoort in liefde. Dan weet ik, dit kan en dit kunnen wij aan. 

IS HET DAN EEN DEPRESSIE? 

Ook dit voelt dieper. Dieper dan een depressie. Het is een overwerkt verlangen en verlies wat gepaard gaat met rouw. Rouwen om het (on)bekende. Want in mijn lichaam voelen mijn ouders als bekend. Ik kan er alleen niet altijd bij, bij dat gevoel. Het is geen depressie, het is rouwen om mijn begin en tegelijk om mijn verlies van mijn originele bestaan.

Mijn wens is dat alles er mag en kan zijn. Dat het gevoel van liefde en trots in mijn lichaam zal overheersen. Dat ons gezin sterk genoeg is om alles aan te kunnen. Dat ik de moeder ben waar ik zelf naar heb verlangd. Nee…

Ik ben haar niet, maar draag een stuk van haar en ook mijn vader mee. Ik eer ze door hun genen en hun bestaan door te geven. In liefde, op gevoel en met eigen en gezamenlijke ervaringen.

Soorien Zeldenrust