förbi Bina Mirjam de Boer, adopted from India to the Netherlands, adoption coach and trainer at Adoptee & Foster Coaching (AFC). This is a followup from the Black Week in Europe.
English translation
The past 2 weeks it is as if we were on a roller coaster within the adoption community in which all the themes that have passed by in recent years were under a magnifying glass.
The loss of our fellow adoptees hit like a bomb, mainly because it touched parts of ourselves – because in the end, we have all lost a part of ourselves through relinquishment and adoption.
By accepting and acknowledging that we know death is something we usually stay away from, we need a hero and we have to become our own. Normally loss has no place, we only have an eye for surviving but when we recognise our loss, we also recognise the lost parts within us.
In the past week, we have experienced that we can no longer ignore death and we motivate each other to share and acknowledge our pain, fear and sorrow. By jointly expressing the wish that we want to remove the taboo about death and loss, a space has been created in which both sides of the adoption are starting to have a place.
We no longer just survive but also openly mourn and honour the lost parts within us. Let the tears we had as a child flow, and our child part is finally liberated.
And with this, the realisation is also born that we can embrace death and life because then fear disappears and we can live from love …
Original holländska
De afgelopen 2 week is het of we binnen het adoptieveld in een achtbaan zaten waarin alle thema’s die in de afgelopen jaren voorbij zijn gekomen onder een vergrootglas lagen.
Het verlies van onze mede geadopteerden sloeg in als een bom. Voornamelijk omdat deze delen van onszelf raakte. Want uiteindelijk hebben wij allen een stukje van onszelf verloren door afstand en adoptie.
Maar het accepteren en erkennen dat ook wij de dood kennen, is iets waarvan we wegblijven. We hadden een held nodig en we zijn onze eigen held geworden. Verlies had geen plaats we hadden alleen oog voor het winnen, overleven. Want als we ons verlies erkenden, erkende we ook de gestorven delen in ons.
De afgelopen week hebben we ervaren dat we er nu niet meer om heen kunnen en motiveren elkaar om onze pijn, angst en verdriet te delen, te erkennen. Door gezamenlijk de wens uit te spreken dat we het taboe er af willen halen, is er een ruimte ontstaan waarin beide zijdes van de adoptie medaille een plaats beginnen te krijgen.
Waar we niet meer alleen overleven maar ook openlijk rouwen en de gestorven delen in ons eren. De tranen die we als kind hadden, laten we stromen en ons kindsdeel wordt eindelijk bevrijd.
En hiermee is ook het besef geboren dat we de dood en het leven mogen omarmen. Want dan verdwijnt angst en kunnen we vanuit liefde verder leven…
Lämna ett svarAvbryt svar