经过 希尔布兰德韦斯特拉, born in South Korea and adopted to the Netherlands, founder of Adoptee & Foster Care (AFC) Netherlands
ATTENTION TO SUICIDE AMONGST ADOPTEES
Five times higher than average
Hardly anyone really wants to know, and people don’t talk about it easily, let alone the adoptees’ attention when it happens. Usually the attention goes to the #adoptiveparents and the adoptees are often alone in the rain.
Last week was the book launch of adoptive mother Rini van Dam’s book #donderdagen in Sneek. Speakers’ introductions rightly focused on the author, of course, but one of the topics why the book was created was Sannison’s death. A fellow Korean adoptee who ended her life before she was 17 and her funeral service was on November five, my birthday. She had just broken up with a fellow adoptee shortly before. It was 1991, the year when association for adopted Koreans, Arierang, held its first major national meeting. The year where loves both blossomed and burst apart. The year I became aware of what and pain and sorrow lurked beneath us all.
Two years later, Julia, a Korean adoptee from Belgium who left life just before she turned 21, died and her funeral service was on 5 November, my birthday. Her adoptive parents, however, did not want adoptees at the funeral service.
A few years later, I would lose my own sister, Joo Min, while stationed as a UN soldier in Bosnia. We don’t really know why she chose to save two boys in their fall in the French Italian Alps when she must have known it would be fatal for her herself.
Yesterday, I was reminded of the above. A painful but perhaps the most necessary confrontation with my personal history to learn through this hard road that I could no longer look away from my inner development. Since then, I have been working hard for the suffering of adoptees around the world. But instead of praise and support, I received threats and angry adoptive parents in my path. Some even threatened to want to kill me. But angry adoptees and #scientists, especially from the Netherlands, also tried to take my message off the air. Until the Swedish research by Anders Hjern, Frank Lindblad, Bo Vinnerljung came out in 2002 and substantiated my experiences and suspicions.
Existential trauma to suicide shows a relationship with the tearing process created by relinquishment and #adoption. Since then, such outcomes have surfaced all over the world except in the Netherlands. The Netherlands still likes to indulge in the Walt Disney story and any contrary noise about this phenomenon is conveniently dismissed by statistical research, which, although Evidence Based accredited, manages to conveniently dismiss this issue.
Science prefers to leave the suffering of many adoptees to themselves because what doesn’t show up in the statistics doesn’t exist according to the government and adoption agencies.
Original in Dutch
AANDACHT VOOR #ZELFDODING ONDER #GEADOPTEERDEN
Vijf keer hoger dan gemiddeld
Bijna niemand wil het echt weten, en men spreekt er niet makkelijk over, laat staan dat de geadopteerden de aandacht krijgen als het gebeurt. Meestal gaat de aandacht naar de #adoptieouders en staan de geadopteerden vaak alleen in de regen.
Gisteren was de boekuitreiking van het boek #donderdagen van adoptiemoeder Rini van Dam in Sneek. De inleidingen van sprekers waren natuurlijk terecht gericht op de schrijfster, maar een van de onderwerpen waarom het boek is ontstaan is de dood van Sannison. Een mede Koreaanse geadopteerde die voor haar 17e een eind maakte aan haar leven en haar rouwdienst was op vijf november, mijn verjaardag. Ze had kort daarvoor net de prille verkering met een medegeadopteerde uitgemaakt. Het was 1991, het jaar dat vereniging voor geadopteerde Koreanen, Arierang, haar eerste grote landelijke bijeenkomst achter de rug had. Het jaar waar zowel liefdes opbloeiden, maar ook uit elkaar spatten. Het jaar dat ik mij gewaar werd welk en pijn en verdriet onder ons allen schuil ging.
Twee jaar later, overleed Julia, een Koreaanse geadopteerde uit België die net voor haar 21e het leven verliet en haar rouwdienst was op vijf november, mijn verjaardag. Haar adoptieouders echter wilden geen geadopteerden bij de rouwdienst.
Enkele jaren later zou ik mijn eigen zus, Joo Min, verliezen terwijl ik gestationeerd was als VN soldaat in Bosnië. We weten niet echt waarom ze verkoos om twee jongens in hun val in de Frans Italiaanse Alpen te redden terwijl ze geweten moet hebben dat het haar zelf noodlottig zou worden.
Gisteren werd ik aan het bovenstaande herinnerd. Een pijnlijke, maar wellicht de meest noodzakelijke confrontatie met mijn persoonlijke historie om via deze harde weg te leren dat ik niet langer weg kon kijken van mijn innerlijke ontwikkeling. Sindsdien heb ik mij hard gemaakt voor het leed van geadopteerden over de hele wereld. Maar inplaats van lof en ondersteuning ontving ik bedreigingen en boze adoptieouders op mijn pad. Sommigen dreigden mij zelfs om te willen brengen. Maar ook boze geadopteerden en #wetenschappers, vooral uit Nederland, probeerden mijn boodschap uit de lucht te halen. Totdat het Zweedse onderzoek van Anders Hjern, Frank Lindblad, Bo Vinnerljung in 2002 uitkwam en mijn ervaringen en vermoedens staafde.
Het existentiële trauma tot zelfdoding laat een relatie zien met het verscheurende proces dat ontstaat door afstand en #adoptie. Sindsdien zijn over de hele wereld dergelijke uitkomsten opgedoken behalve in Nederland. Nederland laaft zich nog graag aan het Walt Disney verhaal en elk tegengesteld geluid over dit fenomeen wordt handig weggewerkt door statistisch onderzoek, dat weliswaar Evidence Based geaccrediteerd is, maar dit onderwerp handig weet weg te werken.
De wetenschap laat het lijden van veel geadopteerden liever aan henzelf over want wat niet in de statistieken opduikt bestaat niet volgens de overheid en de hulpverlening.
资源
ICAV Memorial Page with Suicide Awareness links and other resources on this topic
