di Yung Fierens, adottato dalla Corea del Sud al Belgio.
Anni fa, ero uno di quei ragazzi fortunati che potevano attraversare l'Asia con lo zaino da sola per quasi sei mesi. È stato un momento magico in cui ho incontrato molte persone interessanti e simpatiche, ho visto il sole decollare in un tempio ad Angkor Wat e tra le tribù Akha in Laos. Hong Kong, Cina, Laos, Thailandia, Vietnam, Corea, Indonesia, Bhutan, Singapore e Cambogia.
Nell'ultimo paese (Cambogia) che ho visitato, uno dei tanti orfanotrofi dove c'erano decine di bambini in attesa di genitori adottivi, stavo valutando di restare in zona per un po' e di fare volontariato lì. Davo lezioni di lingua in inglese, lezioni di arte, aiutavo a preparare i pasti. Dovrei buttare un pacco di euro sul tavolo per provvedere a vivere e vivere perché ovviamente non puoi vivere con il salario di una simile ONG. Hanno bisogno dei loro soldi per quei ragazzi.
Era quello che pensavo sarebbe successo, era così che pensavo fosse la situazione. Fino a quando gli amici che hanno vissuto e lavorato sulla scena dell'aiuto allo sviluppo e le esperienze di altri backpackers mi hanno aperto gli occhi.
“Questi non sono orfanotrofi ma semplici trappole per turisti. I genitori di quei bambini stanno guadagnando soldi per portare la loro prole durante il giorno al cosiddetto orfanotrofio dove vengono esibiti come scimmie, in modo che i proprietari possano strappare soldi dalle tasche dei turisti ingenui.
I bambini non vengono istruiti nel frattempo e quindi non imparano nulla che possa mai tornare utile in una vita umana. Quando diventano troppo grandi e la carineria è finita, vengono banditi da quelle case e finiscono di nuovo per strada come un mendicante.
E sì, chi vuole può adottare un bambino se si mette sul tavolo abbastanza soldi. Da quando il figlio maggiore di Angelina Jolie è stato adottato/acquistato qui durante le riprese di Tomb Raider, il turismo dell'orfanotrofio è andato a gonfie vele".
Ho quindi abbandonato il progetto e con altri due backpackers ho scelto di sostenere un ragazzo di famiglia povera perché potesse andare a scuola e prendere il diploma. Fu il primo nel suo villaggio ad imparare l'inglese. Il risultato è che non solo abbiamo aiutato 1 giovane con esso, ma ha portato l'intero villaggio fuori dalla miseria. Grazie a lui altri bambini possono andare a scuola, l'economia locale è ripartita e… soprattutto, nessuna madre deve lasciare che il proprio figlio parta per un paese lontano per dargli una vita migliore.
Non mi sento un benefattore, ho raccontato a pochi questa storia e non ne uscirò per raccoglierne ammirazione. Lo sto dicendo per mostrare che ci sono altri modi migliori, più sostenibili e usati in precedenza per dare ai bambini una vita migliore senza doverli rimuovere dall'ambiente circostante.
Originale in olandese
Jaren geleden era ik één van die gelukzakken die bijna een half jaar in haar eentje met de rugzak door Azië kon trekken.
Een magische tijd waarin ik veel boeiende, toffe mensen heb mogen ontmoeten, de zon heb mogen zien opstijgen in een tempel in Angkor Wat e tussen de Akha Tribes in Laos hebben kunnen vertoeven. Hong Kong, Cina, Laos, Thailandia, Vietnam, Corea, Indonesia, Buthan, Signapore e Cambogia.
In dat laatste land heb ik één van de vele weeshuizen bezocht waar tientallen kinderen zaten te wachten op adoptieouders.
Ik overwoog om een tijdje in de streek te blijven en er vrijwilligerswerk te doen. Taallessen Engels, tekenles, helpen met het bereiden van maaltijden…ik zou er wel een pak euro's voor op tafel moeten smijten om in kost en inwoon te voorzien. Vuoi natuurlijk kan je niet op kap van zo'n NGO gaan leven. Die hebben hun centen nodig voor die kindjes.
Dat era wat ik dacht dat er zou gebeuren, dat was hoe ik dacht dat de situazionie was.
Tot vrienden die ter plaatse woonden en werkten in de ontwikkelingshulp én de ervaringen van anderen backpackers me de ogen openden.
“Dit zijn geen weeshuizen maar regelrechte trappole per turisti. De ouders van die kinderen krijgen geld om hun kroost overdag naar dat zogenaamde weeshuis te brengen waar ze as aapjes in de zoo tentoongesteld worden zodat de eigenaars geld uit de zakken van naïeve kloppenkusten . Ze krijgen intussen geen les en leren bijgevolg niets wat ooit van pas kan komen in een mensenleven. Als ze te groot worden en de schattigheid eraf is dan worden ze verbannen uit die tehuizen en belanden ze terug op straat als bedelaar. En ja, wie dat wil kan zo'n kind adopteren als er maar genoeg geld voor op tafel gelegd wordt. Sinds Angelina Jolie haar oudste zoon hier is komen adopteren/ kopen tijdens de filmopnames van Tomb Raider is het weeshuis toerisme geboomd.”
Ik heb het plan dan ook laten varen en heb ervoor gekozen om samen met nog twee andere backpackers waarmee ik in Laos terecht gekomen ben, een jongen uit een arm gezin financieel te ondersteunen zodat die gaannaar e diplomaen . Hij was de eerste van zijn dorp die Engels zou leren. Het resultaat is dat we er niet alleen 1 jongen mee hebben geholpen maar dat die op zijn beurt het hele dorp uit de misérie heeft gehaald. Dankzij hem zijn er later andere kinderen naar school kunnen gaan, is er local economy ontstaan en…hoeft er geen enkele moeder meer haar kind te laten vertrekken naar een ver land om het een beter leven te geven.
Ik voel me geen weldoener, ik heb weinigen dit verhaal verteld en kom er nu niet mee naar buiten om er bewondering mee te oogsten. Ik vertel het om te tonen dat er andere en betere, duurzamere en eerbaardere manieren zijn om kinderen een beter leven te geven zonder ze te moeten weghalen uit hun omgeving.