por Soorien Zeldenrust adoptado de Corea del Sur a los Países Bajos, Entrenador adoptivo y de crianza (AFC).
✨ Pérdida, deseo y dolor
Hace poco tuve una conversación con mi entrenador adoptado sobre mi embarazo. Después de la conversación me di cuenta de que durante mi primer embarazo y período de maternidad en realidad imprimí todos mis sentimientos y tristezas.
✨ PERDIDA
Durante mi primer embarazo y período de maternidad sentí un vacío, una pérdida y un gran deseo por mi propia madre en Corea. Lo que no sentí y no pude sentir y recibir durante las primeras semanas de mi existencia, ahora tenía que estar a la altura y asumirlo con mi propia hija.
Mientras tanto, soy consciente de los sentimientos y las consecuencias de mi propio trauma. Y maternidad. Pero ¿y mi mamá? ¿Es algo que le quitaron? ¿O qué eligió ella entonces? Sigue mordiéndome, ahora más fuerte que nunca. Con la entrega en la puerta, me pregunto cada vez más: "¿La pérdida volverá a estar presente en ese momento?"
✨ RECIBIR
Me golpea que una nueva vida está emergiendo dentro de mí y que transmito mi propio ADN que literalmente se hace visible. Mi propia línea familiar comienza aquí para mí. De repente me doy cuenta de que es el dolor, la carencia y el deseo lo que es tan palpable. Está tomando forma y, literalmente, una cara, porque lo vuelvo a ver en mis hijos. Pero, ¿qué anhelo exactamente? ¿Hacia la igualdad y una imagen especular? ¿Mi papel como madre tiene el deseo de tener un padre que se parezca a mí? ¿Alguien puede decirme que lo heredé de él o ella? ¿Que es "normal" en nuestra cultura y que alguien me lleve para mostrarme cómo lo habría hecho? ¿Es este el deseo que a veces hace que el embarazo y la maternidad de una persona adoptada sean tan difíciles y solitarios?
✨ MIEDO
El miedo al parto en sí mismo cae en el aire con el miedo que siento después del parto. ¿Cómo reaccionará el mundo exterior si no soy solo yo? ¿Cómo responderé personalmente a esto? Debido a que el bebé está aquí ahora, ahora estoy "saludable".
¿De quién necesito la aprobación para poder mostrar estos sentimientos? Sé que puedo mantener mi propio tiempo y ritmo en mi proceso. Lo mismo ocurre con todos mis sentimientos y emociones durante este período. Como dijo un amigo:
“No olvide los 9 meses de actividad y los 9 meses de descanso. Y qué pasa si eres de ti mismo puramente tú. ¿Puede ser tuyo?
✨ BRUTO
Los sentimientos y emociones que estoy experimentando por segunda vez son similares al 'dolor'. Para mi sentimiento es más profundo que el dolor. Más profundo de lo que puedo explicar y tal vez manejar. Es el duelo y la falta de mis padres a quienes no conozco. Deseo de un amor que nunca me recibí en esos momentos de recién nacido. Entonces, ¿cómo puedo darles eso a mis propios hijos?
El deseo de que fuera tan deseada como mis propios hijos, que mis padres vieran un futuro conmigo y me tuvieran para siempre en sus vidas. Ese deseo duele porque no sé la respuesta.
✨ VERGONZOSO
Ahora la carga de culpa y vergüenza es más pesada para mi sentimiento. Una vez más el dolor y la falta de un lugar que en realidad no tuviera que estar allí. Ese lugar debería estar lleno de amor. Y también me siento satisfecho con eso. Mucho amor toda mi vida. Amor por la conexión.
Esta pieza es tan difícil de alcanzar para el mundo exterior. Porque, ¿cómo explicas esto y por qué queremos que la otra persona vuelva a la zona de "bien"? ¿Es demasiado doloroso ver a la otra persona sufrir así y no puedes lidiar con la impotencia que sientes? ¿Puede mi dolor y mi dolor estar ahí? ¿Por un tiempo o por más tiempo?
Lo necesito para poder seguir creciendo y procesarlo. Eventualmente será una parte de mí con la que pueda vivir y estar.
Esa misma novia de la que estaba hablando lo llamó "pérdida en vida". Está ahí y nunca desaparecerá por completo. ¿Es tan malo? ¿Y permitirás eso?
No, está bien y lo permito. Si está ahí más tarde, abrazo el miedo con tanta fuerza que se ahoga en amor. Entonces sé, esto es posible y podemos manejar esto.
✨ ¿ES UNA DEPRESIÓN ENTONCES?
Esto también se siente más profundo. Más profundo que la depresión. Es un deseo y una pérdida agotados que acompañan al dolor. Luto por lo (desconocido). Porque en mi cuerpo mis padres se sienten familiares. Simplemente no siempre puedo alcanzar ese sentimiento. No es depresión, es lamentar mi comienzo y al mismo tiempo perder mi existencia original.
Mi deseo es que todo pueda estar ahí. Que prevalecerá el sentimiento de amor y orgullo en mi cuerpo. Que nuestra familia es lo suficientemente fuerte para manejar cualquier cosa. Que soy la madre que me he anhelado. ¡No! ¡No! ¡No!
No soy ella, pero llevo un pedazo de ella y también de mi papá. Los honro transmitiendo sus genes y su existencia. En el amor, en el sentimiento y con las experiencias mías y compartidas.
Holandés original
Verlies, Verlangen y Rouw
Una semana abierta tenía ik een gesprek conoció a mijn adoptiecoach sobre mijn zwangerschap. Na het gesprek realiseerde ik mij dat ik tijdens mijn eerste zwangerschap en kraamperiode al mijn gevoelens en verdriet eigenlijk heb weggedrukt.
VERLIES
Tijdens mijn eerste zwangerschap en kraamperiode voelde ik een leegte, gemis en een enorm verlangen naar mijn eigen moeder en Corea. Wat ik zelf niet heb kunnen en mogen voelen en ontvangen tijdens de eerste weken van mijn bestaan, moest ik nu waarmaken en aangaan bij mijn en eigen dochter.
Ik ben mij ondertussen bewust van de gevoelens en gevolgen van mijn eigen trauma. En van het moederschap. Maar hoe zit het bij mijn moeder? ¿Es het iets wat haar está ontnomen? ¿De waar ze toen voor heeft gekozen? Het blijft aan me knagen, nu sterker dan ooit. Met de bevalling voor de deur vraag ik me steeds meer af: "Zal het verlies op dat moment weer aanwezig zijn?"
VERLANGEN
Het raakt mij dat er een nieuw leven in mij ontstaat en dat ik mijn eigen DNA doorgeef wat letterlijk zichtbaar wordt. Mijn eigen familielijn start hier voor mij. Ik besef me ineens dat het de pijn, het gemis en verlangen is wat zo voelbaar is. Het krijgt vorm en letterlijk een gezicht, want ik zie het in mijn kinderen terug. Maar waar verlang ik precies naar? Naar een gelijkheid en een spiegelbeeld? Krijgt mijn rol als moeder een verlangen naar een ouder die op mij lijkt? Die kan vertellen dat ik het heb geërfd van hem of van haar? ¿Dat het "normal" está en onze cultuur en dat iemand mij aan de hand neemt en laat zien hoe zij het zou hebben gedaan? ¿Es dit het verlangen wat de zwangerschap en kraamperiode voor een geadopteerde soms zo moeilijk een eenzaam maakt?
ANGUSTIA
De angst voor de bevalling zelf valt in het niets met de angst die ik voel voor ná de bevalling. Hoe zal de buitenwereld reageren als ik toch niet gelijk mijzelf ben? Hoe zal ik zelf reageren hierop? Want de baby is er nu, dus ben ik nu weer “gezond”.
Van wie heb ik überhaupt goedkeuring nodig om deze gevoelens te mogen tonen? Ik weet dat ik mijn eigen tijd en tempo mag aanhouden voor mijn proces. Dus ook voor al mijn gevoelens en emoties tijdens deze periode. Zoals een vriendin zei:
“Vergeet niet 9 maanden op en 9 maanden af. En wat als je van jezelf puur jij bent. Mag dat van jou?
ROUW
De gevoelens en emoties die ik nu voor de tweede keer ervaar zijn vergelijkbaar met 'rouw'. Voor mijn gevoel es het dieper dan rouw. Dieper dan ik kan uitleggen en misschien aankan. Het is rouw en gemis van mijn ouders die ik niet ken. Verlangen naar een liefde die ik zelf nooit heb gekregen in die momenten van een pasgeborene. Dus hoe kan ik mijn eigen kinderen dat dan wel geven?
Het verlangen dat ik net zo gewenst fue como mijn eigen kinderen, dat mijn ouders een toekomst mét mij zagen en voor altijd mij in hun leven wouden hebben. Dat verlangen doet pijn, quiero ik weet het antwoord niet.
SCHAAMTE
Nu is de lading van schuld en schaamte zwaarder voor mijn gevoel. Krijgen verdriet en gemis een plek die er eigenlijk niet hoefden te zijn. Die plek zou gevuld moeten zijn met liefde. En ook daar ben ik vervuld mee. Heel veel liefde, mijn hele leven lang. Liefde voor verbinding.
Dit stuk es zo ongrijpbaar voor de buitenwereld. ¿Quieres hoe leg je dit uit en waarom willen wij de ander zo graag weer in de "oké zone" krijgen? Is het te pijnlijk om de ander zo te zien lijden en kun je niet omgaan met de machteloosheid die je dan voelt? Mag mijn pijn en verdriet er zijn? ¿O incluso de voor langer?
Ik heb het nodig om verder te kunnen groeien en om het te verwerken. Uiteindelijk zal es het een onderdeel van mij waar ik zelf mee kan leven en mee kan zijn.
Diezelfde vriendin waar ik het net over tenía noemde het "levend verlies". Het is er en het zal nooit volledig weggaan. ¿Es eso erg? En sta je dat toe?
Nee het is niet erg en ik sta het toe. Als het straks er wel is, dan omhels ik de angst zo stevig dat het smoort in liefde. Dan weet ik, dit kan en dit kunnen wij aan.
¿ES DAN EEN DEPRESSIE?
Ook dit voelt dieper. Dieper dan een depressie. Het is een overwerkt verlangen en verlies wat gepaard gaat met rouw. Rouwen om het (en) bekende. Quiero en mijn lichaam voelen mijn ouders als bekend. Ik kan er alleen niet altijd bij, bij dat gevoel. Het is geen depressie, het is rouwen om mijn begin en tegelijk om mijn verlies van mijn originele bestaan.
Mijn wens es dat alles er mag en kan zijn. Dat het gevoel van liefde en trots in mijn lichaam zal overheersen. Dat ons gezin sterk genoeg es om alles aan te kunnen. Dat ik de moeder ben waar ik zelf naar heb verlangd. De soltera…
Ik ben haar niet, maar draag een stuk van haar en ook mijn vader mee. Ik eer ze door hun genen en hun bestaan door te geven. En liefde, op gevoel en met eigen en gezamenlijke ervaringen.
Soorien Zeldenrust
No sabía que me habían adoptado cuando estaba embarazada de mis hijos. Después del nacimiento de mi primer hijo, no podía entender por qué me senté en la cama del hospital y lloré. ¿Quizás esto era normal? Entonces, ¿por qué nadie más estaba llorando? ¿Por qué las enfermeras susurraban y se negaban a traerme a mi hijo? Sollocé hasta que, exhausto, me quedé dormido. Cuando más tarde supe de mi adopción, caí en ese mismo vacío, llorando y llorando. Creo que nuestros cuerpos cargan con el dolor y las preguntas. Gracias por compartir.